Damian Sobek - wywiad cz.2

Pomysł był posty – zrobię coś z kartofla, zrobię coś innowacyjnego, czego jeszcze nie ma na rynku. Więc powstały kartofelpizze. Skoro pojawiły się kartofelpizze, postanowiliśmy pójść w tego ziemniaka. Jak to nazwać? Hanysy, wiadomo. A skoro buda z kartoflami, to po prostu Hanys kartofelbuda. Nie może być lepszej nazwy. To intrygująca nazwa, ludzie się śmieją. Nazwy w menu też są intrygujące. Np. Fest dupno szłapa – tego ludzie poza Śląskiem nie zrozumieją, a po prostu chodzi o golonko. Czy np. Fest dupno zwinięto mućka – a to jest rolada wołowa. Co tam jest jeszcze takiego fajnego? Nawet napoje mam popisane po śląsku – np. w menu nie pisze kawa czarna, ale blank czorno, czy złonaczono z pianką…czy blank czorno i fest mało – czyli tak zwane espresso.
Kiedy powstawały nazwy? Zazwyczaj wieczorem. Mózg tak pracuje, że zastanawiałem się co zrobić, by było fajnie. To co powstawało notowało się, nagrywało się. Był pomysł, był fundusz, jest realizacja – jak to mówią…

Oczywiście moja Rodzina, to nie jest rodzina Gessler, w której wszyscy gotują. Z zawodu jestem mechanikiem samochodowym, a hobbystycznie gotuję. Gdy szedłem do szkoły zapytałem Ojca, do której szkoły mam iść. Ojciec mi doradził, że do szkoły mechanicznej, bo samochodów z domu nie nauczę się naprawiać, a gotować – tak. W ten sposób od siódmego roku życia zacząłem w domu gotować. Gotowałem, powielałem swoje przepisy… Nawet mam notesik po Babci – to co Babcia Ada kiedyś gotowała. Wożę ten notes ze sobą. Takie receptury są bardzo ważne. Nie zamierzam przestać gotować, bo coraz bardziej się w to wkręcam.

Tak. Byłem w Holandii, pracowałem, ale mi nie odpowiadało, że pracuję dla kogoś. Zawsze chciałem pracować na siebie. był pierwszy plan, żeby otworzyć restaurację w Holandii. To mi się nie udało. Otwarłem więc polską firmę cateringową. Oczywiście nie wymyślałem różnych homarów czy krewetek, po prostu były standardowe dania, jak pierogi ruskie czy schabowy z tzw. panszkrautem, co ludzie uwielbiali. W Polsce niestety trzeba wymyślać coś smakowo, by ludzi zaskakiwać. Tak przez cztery lata prowadziłem ten catering, póki moi Przyjaciele nie zgłosili mnie do Masterchefa, dzięki czemu ułatwili mi drogę powrotu do Polski, by tu żyć i zostać.

Dziwne pytanie – kim chciałem zostać w życiu… Przede wszystkim chciałem zostać przedsiębiorcą, by pracować sam na siebie. to zawsze było w mojej głowie – by pracować na siebie, nie na kogoś. Trzeba spełniać swoje marzenia, jak się tego nie zrobi, to ktoś nas zatrudni i będziemy spełniać czyjeś marzenia. Bardziej mi się marzyło, by znaleźć się w roli restauratora i to mi się spełniło, bo nie muszę dziennie stać na kuchni – mam fajny zgrany Zespół. Ale lubię to robić i trzy dni w tygodniu staję na kuchni i gotuję z moim Zespołem.